Во еден чуден ден, некој одлучи да започне војна во Сараево. Свесно или несвесно, ова ја сменило судбината на сите нас кои сме родени или сме живееле таму и никој не нè праша за тоа каков живот би сакале да имаме. Истиот Сараево, кој беше лулка на емоции, разлики, култури и топлина, се претвори во лулка на ужаси во еден ден. Додека се спасувавме, зедовме две ќеси со себе. Што може да се стави во две ќеси на едно четиричлено семејство, при што двајца од нив се мали деца? Во таков случај, родителите, тогаш во триесеттите години, мораа да бидат подготвени да побегнат колку што можат да издржат. Потребни беа две ќеси, погодни за трчање. Така заминавме – оставајќи зад себе се што имавме. Така, станот на баба и дедо – чувар на спомени – остана зад нас. Времето застана во него и секоја мала работа значеше цел живот за нас. Секоја точка во станот ја емитираше енергијата на љубовта. Меѓутоа, за време на војната, кога некој одлучил да влезе во неа и да го освои, немаше скапоцености. Ова се случи еден ден, кога еден човек одлучи да го прогласи станот свој. Апсолутно бесен од тоа што не најде ништо друго во станот што би можело да му обезбеди дополнителен приход, ги зеде нашите фотографии и ги фрли надвор од станот. Според нашите соседи, тие беа расфрлени насекаде по скалите. Нашите први фотографии – од нашето раѓање, први родендени, слики со нашата баба и дедо … сè беше расфрлано по скалите, додека се слушаа гранати насекаде. Тогаш мајка ми само жалеше за нашите фотографии, викаше дека сè друго може да се врати и да се замени – но дека фотографиите ќе останат слаба точка засекогаш – дека секој доказ на нашиот среќен живот,на тоа како растевме ние и љубовта беше изгубен. Во еден чуден ден, некој одлучи да стави крај на војната во Сараево. По некое време, моите родители отидоа во уништениот град – да најдат кој знае што. Додека таму, тие исто така тропнаа на вратата на нашиот прв сосед, жената која живееше покрај станот на баба и дедо. Соседката ја поминала целата војна таму. Таа беше од различна етничка група , но тоа не беше воопшто важно. Тоа порано не беше важно и исто така не било важно подоцна. Во нашата зграда, имаше луѓе кои не беа станари и не беше паметно ние да зборуваме со нив. Соседката ги примала љубезно и срдечно, како и секогаш. Различни етнички групи, истата неволја. Истите лица, исти стравувања. Истата љубов како и порано. Таа жена навистина нѐ сакаше. И ние ја сакавме. Таа им понудила торта и сè што имала. Таа им кажала за се што и се случило, сепак, истакнала дека најважно е фактот што таа преживеала, дека сè друго би можело да се замени. Во одреден момент таа отишла во другата соба и се вратила со две ќеси исполнети. Овие две ќеси беа полни со нашите фотографии … истите фотографии што беа расфрлани … Таа ги нашла. Чекале за крај на војната. Знаеше дека еден ден повторно ќе биде со нас. Оваа жена ги сочува сите наши сеќавања. Дамата, која беше од различна етничка група ги сочувала нашите фотографии што беа фрлени од страна на господинот, кој случајно беше од истата етничка припадност како и ние. И тоа е целата апсурдност на војната. Никогаш да не се повтори.
Душица Стефановиќ е родена во Сараево во 1982 година. Магистрирала по економија. Живее и работи во Бања Лука.
