Pamćenje i zaborav su kognitivni procesi koji su uvek i neizbežno u vezi sa sadašnjicom. Pamćenju često pribegavamo u nedostatku potkrepljivih istorijskih izvora, kako bismo uspeli da zabeležimo subjektivne stavove i sećanja pojedinaca i grupa o određenim istorijskim događajima.

Pre trideset godina, 31. maja 1992. godine organizovan je protest Crni flor u Beogradu, protiv rata u Bosni i opsade Sarajeva. Iako nije bio prvi u nizu antiratnih pokreta, njegova snaga i simbolika čini ga jednim od najvažnijih masovnih događaja protiv ratova devedesetih u Srbiji. Kažu da je na njemu učestvovalo oko 100.000 demonstranata, a crni flor koji su građanke i građani nosili protezao se od Slavije do palate Albanija, centralnom beogradskom ulicom, u dužini od 1.300 metara. Kažu i da se protest održao u tišini, u počast žrtvama.

Protest su organizovale mnogobrojne građanske inicijative i organizacije, na čelu sa Civilnim pokretom otpora, a pridružio im se i veliki broj opozicionih stranaka, koje su pomogle omasovljenju protesta.

O Crnom floru je malo toga zapisano. Arhitektura traume kroz pet intervjua sa Jelenom Trpković, slikarkom, Lulom Mikijelj, montažerkom i aktivistkinjom, Lepom Mlađenović, lezbejskom aktivistkinjom, Sonjom Prodanović, ekološkom urbanistkinjom i Zoricom Jevremović Munitić, teoretičarkom kulture i feministikinjom, beleži svedočenja o ovom, ali i sličnim mirovnim protestima i akcijama za nezaborav, s namerom da u kulturu sećanja uvrsti važne, a potiskivane priče o borbi, otporu, solidarnosti i ljubavi, kako bi pokazala i drugu, pozitivističku stranu našeg društva, onu koja je odabrala nepristajanje i otpor.

Serija intervjua pod nazivom ARHITEKTURA TRAUME je saradnja Forum Ziviler Friedensdienst – Srbija i Ženergija